Een onafwendbare behoefte om te experimenteren met verf en allerlei materialen daarin gebruiken, ontdekken, vele lagen aanbrengen, weer weghalen, schuren, spelen en hard werken dat is schilderen voor mij.

Wanneer er dan uiteindelijk een schilderij ontstaat waar harmonie en verstilling maar ook spanning in zit, alsook nog ruimte voor de kijker om er een eigen interpretatie aan te geven, is het voor mij een geslaagd werk.

De aandacht gaat vooral uit naar de ongrijpbaarheid van de tijd en de herinneringen. Proberen om een stukje tijd te vangen en die niet zomaar voorbij te laten gaan maar in vormen en kleuren te vertalen op doek. Meestal is er een plan en daar werk ik langzaam naar toe, maar uiteindelijk kom ik toch ergens anders uit omdat ik me laat leiden door wat er gebeurt op het doek. Vaak komen er landschappelijke elementen in zoals eb en vloed, zon en maan, maar het is geen afbeelding van een landschap, het zijn sporen van herinneringen of indrukken die hun weg vinden in een eigen abstracte beeldtaal, waardoor het schilderij geheel op zichzelf staat en zijn eigen ruimte inneemt. In Druten waar ik geboren ben gingen mijn vader en ik in de jaren zestig vaak naar de oude Veerdam aan de rivier de Waal om naar de vrachtschepen te kijken die af en aan voorbij kwamen varen in een gestaag rustig tempo, om dan onverbiddelijk te verdwijnen. Misschien is daar een basis gelegd om te schilderen over het verstrijken van de tijd, de tegenstelling van het komen en gaan, de melancholie van het voorbij gaan en nieuwe fasen die aanbreken.

Ank Scheen

www.ankscheen.nl